coron 2

una sa lahat, 'wag nyo nang pansinin ang bilbil ko. tanggap ko na na hindi tumalab ang diet ko. ok?

- - -

hindi muna kami pinauwi ni nani after matapos yung program sa reception nila. party party muna sandali. sosyal sosyalan, may ganung factor. syempre, ngayon lang uli nabuo ang paksyon kaya tumambay muna kami ng konti. naka-2 baso ng beer pa yung mga uminom sa amin bago nagpaalam.

6.20am yung oras ng flight namin na nakalagay sa ticket. 11pm na kami nakauwi. lahat ng kasama hindi pa nakapagempake kaya naman wala nang oras matulog bago umalis sa byahe. goodluck na lang talaga sa antok na pinatindi pa ng beer. 4.30am asa airport na kami. pero nasayang ang 'di namin pagtulog dahil may bagong sked ang flight sa busuanga: 9am. kumusta naman 'di ba? wala kaming nagawa kundi maghintay ng mahigit 4 na oras.

- - -

sa centennial airport, maaliw ka sa makikita mo. ang daming personalities na dumadaan. una pa lang bago kami pumasok, dumating si senator zubiri. binati pa sya ni tala ng "hi pa!" at lumingon naman ito. narinig pa ata nya na sana napicturean namin sya kaya lumingon uli. 'di na kami humabol, layo na nya at mukhang nagmamadali.

tapos habang papunta kami sa st. cinnamon para kunin ang breakfast na pampalubag loob ng PAL dahil sa walang abisong paglipat ng flight sched, nakita naman namin si senator kiko. wala sya kasama. dirediretso ring pumasok sa airport. 'di sya masyadong nagsmile smile ba. maya-maya, lakas ng bulungan ng mga tao. akala ko kung anung tsismis ang dumating. yun pala si dating pangulong erap naman ang nakita nila. buti na lang lumingon ako. eto namang si erap, mega-kaway pa. at tulad ng mga naunang pulitiko, ang daming bodyguard ang nakapalibot sa kanya at may formation sila habang naglalakad ng mabilis. hmmmm.... mukhang hindi na sinusumpong ng sakit sa tuhod si erap. bilis maglakad e. bago kami sumakay ng plane namin, nasilayan pa namin si marian rivera na kakagaling sa flight nya. asa arrival area sya kaya hindi na namin nahabol ng tingin.

- - -

saktong 8.30am, oras na nakalagay sa boarding pass namin, pinasakay na kami sa plane. 50-seater lang ata yun at medyo maliit yung upuan. konti lang kaming pasahero kaya aalog-alog kami sa loob. wala pang isang oras, nakarating na kami ng busuanga airport.

- - -

simula na ng ambechur!

coron 1

hindi ko alam kung pano magsisimula. masyadong maraming nangyari. lahat masasaya.

- - -

una sa lahat, yung kasalan ng kapaksyon kong sina nani (now known as marci) at karl. parang kailan lang nung nagsimula kaming magkatrabaho. ngayon, nakapag-isang dibdib na sila. nakakapressure tuloy mag-asawa na rin.

- - -

april nung nalaman ko yung lakad papuntang palawan. syempre excited ako kasi hindi pa ako nakapunta dun. parang yung unang out-of-town namin sa bohol na 3 days before nung lakad lang ako nasabihan, buti na lang kakakuha ko lang nung last pay ko sa huling trabaho ko nun kaya nakasama ako. basta ang alam ko maganda sa palawan, pero masyadong malaki yung lugar. hanggang sa napagkasunduan namin na sa coron, palawan ang ang destination.

magpapabook na kami ng flight dapat sa asian spirit nun. knowing yung reputation ng airline na yun (you fly as an asian, you land as a spirit), kabado kami sa desisyon kung sa busuanga airport kami bababa. buti na lang, nacheck ko yung PAL. saktong kabubukas lang ng route ng PAL express sa busuanga kaya dun na lang kami nagpabook. nakamura pa kami ng mahigit isang libong pamasahe. pero since maliit yung airport, maliit pa rin yung plane na sasakyan namin. still, kabado kaming sakyan yung Q300 dahil bukod sa size, labas pa ang elisi nito.

mayo na nung nalaman ko na ikakasal si karl at nani. sa date ng kasal nila, saka ko lang napagtanto na honeymoon pala nila yung lakad namin.

tara

byahe tayo!

dalawang tulog na lang

can't wait!

late night call

another late night at work. got another conference call to attend. how i wish that there is only one timezone in the world.

- - -

i'm so amused when people attend conference calls. upon entering the call, participants do their intros - usually name/team name and location. sounds like a beauty pageant to me. and i wonder why people in the philippines do their intros like "hi, this is dean from manila". this is also true from other companies/projects i have worked for. people from other parts of the world say something like "kuntal from india" or "michelle from UK". well, personally i think that manila is easier to say than philippines. ;)

fatness 101

how to ruin your diet

1. start with some maki

2. try the tempura

3. lasagna misplaced with some local dishes

4. take all the sweets you can

i watched a movie by myself - something that i haven't done in 2 years. can't believe that it's been that long.

i laughed my heart out seeing kungfu panda. nothing more to say.

hmmm... i wonder when would i find time for another treat. next time, i want to cry an ocean.

is it in the genes?

breeding... parang pang-hayop ang term 'di ba? napakascientific. pero 'pag in-apply sa tao, ba't sinasabing 'pag walang breeding e asal hayop? at bakit may mga taong bihisan mo man o pag-aralin, hindi mawawala ang pagkahayop? hmmm... sadya bang nasa dugo ito?

TAX me not

matapos ang mahabang batuhan ng email ng aking pinakamamahal na HR Controller (read: nagpapasweldo) napagtanto ko na luging lugi ako sa kinikita ko. p'ano, ang mahal mahal ng bilihin ngayon, mahal pa pamasahe, ang utilities mahal rin. tapos ang sweldo ko, mahigit sa kalahati napupunta sa tax: 35% sa income tax (o, wag nyo nang alamin kung anung tax bracket ko!), tapos pag nag-grocery ka o bumili ng pagkain sa labas may VAT at eVAT. kung nisweswerte pa ko sa lugar, may local tax pa. hay!

kaya naman napapa-amen na lang ako 'pag may nagsasabing "kasalanan ni gloria yan"! sa laki ng inflation rate ngayon, walang ginagawa ang gobyerno para tulungan ang mamamayan. ang alam lang nila, mamigay ng pagkain dun sa lugmok sa hirap. e p'ano naman ang isang ordinaryong mamamayan at empleyadong tulad ko? hindi ba ako mamamayan? hindi ba ako pilipino?

sana man lang mabawasan ang tax natin. konting hinay lang sana ang gobyerno sa pangungurakot muna.

- - -

paunawa: hindi ko po pinatatamaan ang mga empleyado sa gobyerno. patukoy po ito sa mga nagpapatakbo ng nito.

lagot ka ngayon

heto na naman ako... balik uli sa pagboblog. isa lang ibig sabihin nito: asar ako.

- - -

minsan sinubukan kong kumuha ng teaching load sa isang college. pagkatapos ng demo ko, tinanong ako kung gaano ako kaistrikto. sabi ko, super strict ako lalo na 'pag may maling ginagawa ang subordinates ko. kumunot lang ang mga noo ng college dean at ibang professors na nanood sa demo ko. di ko sila masisi, mukha akong cute este mabait. p'ano ba naman kasi, hindi mawala-wala ang ngiti ko nun dahil sa kaba.

hay! kasalanan ko bang smiley face ako? 'di pa nila ako kilala. ang masasabi ko lang, don't judge the book by it's cover, at looks can be deceiving. panalong clichés di ba?

- - -

minsan, sinabi ng boss ko na masungit daw ako mag-email. 'di nya ko masisi. alam naman nya kasi na sa buong karanasan ko sa pagtatrabaho, mga kano ang kausap ko. lagi akong direct to the point at limitado ang paggamit ko ng salitang "please".

- - -

simula nung nagtrabaho ako, hindi ko naranasan na bayaran ako kada-araw o kada-oras ko sa trabaho. naranasan ko lang, e yung pasahurin ako kada-segundo. salamat sa industriya ng "outsourcing", masyadong nasusulit ang mga pinoy. nuong nasa call center ako, bawat late ng ilang segundo, bawat maling pindot sa telepono para sa mga breaks at aux work ay kinakaltas sa sweldo. minsan hindi na makatarungan lalo na kung may mga tawag ng kalisakasan.

dun ko nakuha ang work-ethic na meron ako ngayon. natutunan ko na hindi mahalaga na may output lang sa trabaho: na dapat ay may quality, na dapat ay asa takdang oras, na dapat ay walang ibang nakaliligtaan.

- - -

sa buhay tech support agent ko rin naranasan kung kelan at p'ano gamitin ang mga salitang "please" at "sorry". hindi sa hindi ko alam gamitin ang mga yun, pero natutunan ko kung kelan ba sila appropriate gamitin.

- - -

malamang alam na ng nakakabasa nito ang kinaiinisan ko. oo, tungkol ito sa mga taong hindi marunong magtrabaho ng matino. sa totoo lang, wala akong pakialam kung anuman o paano ginagawa ng isang tao ang trabaho nya. ang sa akin lang, gawin nya ito ng tama. wala akong pakialam kung marami syang trabaho, o may ibang pinagawa sa kanya o kung anumang palusot na meron sya. hindi na sya bata. yung una at pangalawang beses na pagkakamali dapat natuto na sya. hindi ko na maaring palampasin ang nangyari. sana magtanda na sya.

nognog

yep, ako po yung nognog. panu, katamaran maglagay ng sunblock tapos sasabak sa mahigit tatlong oras na island hopping. ito tuloy napala ko. hay! sayang ang gluta!

ngayon, tiis muna ako sa sakit ng sunburn ko. mahapdi na nga, nakakahiya pa at nagpapalit balat ako. waaah!